Camino Stories | de Wilg deel 2

Een vrouw van rond de 70 doet de deur open. Ze heeft lange, witgrijze haren en kijkt ons aan met grote, helder blauwe ogen.

We komen binnen in een garage, hier mogen we onze schoenen uittrekken en achterlaten. Luce vertelt dat tot voor kort de pelgrims in een logeerkamer in hun eigen huis sliepen. Wij zijn 1 van de eersten die in de omgebouwde stal overnachten..

Op onze sokken volgen we Luce de trap op. We komen uit in een waar pelgrimsparadijs! Een compleet onderkomen met alles erop en eraan. Na weken in het tentje konden we ons geluk niet op. Een hele keuken met een tafel om aan te eten, een mooie badkamer met handdoeken, een normaal bed.. En er staat een huisgemaakt, koud perenpapje voor ons klaar, van eigen boom. Wat een ontvangst!

Luce is blij dat we er zijn. Ze laat de foto albums zien van haar Camino en we kletsen honderduit over van alles en nog wat (voor zover dat gaat in het frans ;)).

Zij en Pierre-Etienne zijn een aantal jaar geleden de grote stad ontvlucht om oud te worden op het Franse platteland, dichtbij hun roots. Ze woonden hier zonder zorgen, totdat de gemeente besloot dat er windmolens moesten komen.

Luce en Pierre verdiepten zich in de gezondheidsgevolgen van deze gigantische apparaten. Ze kwamen erachter dat deze heel groot zijn. Voor mens, dier én natuur. Een poging tot het bewust maken van het dorp resulteerde in een mini protestgroepje, met voornamelijk mensen die ook 'pas' sinds een aantal jaar in het dorp wonen. Hierop is de burgemeester een haatcampagne gestart tegen "de buitenlanders". Het groepje wordt niet meer gegroet en soms zelfs uitgescholden op straat.

Luce haar heldere ogen vullen zich met een mengeling van verdriet en strijdlust terwijl ze dit vertelt.

Ze zucht even en vraagt dan vrolijk of het goed is dat we om 19u ons eten krijgen? Oui, tres bien.

We pakken onze kans om kleding te wassen, heerlijk op de bank te hangen en uitgebreid te douchen.

Dan komt Pierre-Etienne naar boven met een salade uit eigen tuin. 'Oeh, dat is wat weinig eten na zo'n hele dag lopen' denk ik nog. Maar het smaakt verrukkelijk, bij elke hap voel ik me meer opleven. We hebben toch wat voedingsstoffen gemist de afgelopen dagen.

Bij onze laatste hap staat Pierre-Etienne ineens weer boven aan de trap.. Hij brengt het hoofdgerecht & een huisgemaakt taartje! Ik schud lachend mijn hoofd om mijn eigen stommigheid. We zijn natuurlijk in Frankrijk, we krijgen gewoon 3 heerlijke gangen..

Moe, vol en voldaan gaan we slapen.

De volgende ochtend loopt Pierre-Etienne een stuk met ons mee, hij kent een mooiere route. We kletsen wat over de koeien die honger hebben door de extreme droogte, over zijn oude leven als decorbouwer in Lille, over het gevecht tegen de windmolens. Maar het grootste gedeelte lopen we in een comfortabele stilte.

Na een kilometer of 8 komen we op een splitsing en geeft hij ons nog wat instructies. Hier nemen we afscheid. Dank voor de goede zorgen, sterkte met 'la guerre' & au revoir..


Powr.io content wordt niet weergegeven als gevolg van je huidige cookie-instellingen. Klik op het cookiebeleid (functioneel en marketing) om akkoord te gaan met het cookiebeleid van Powr.io en de content te bekijken. Je kunt hierover meer lezen in de privacyverklaring van Powr.io.

Inschrijven Nieuwsbrief

Bezoekadres

GOUDasfalt, bij opgang terrein direct links.
Gouderaksedijk 32

2808NG, Gouda

KVK: 65523024